Van paardenbak naar moestuin.

Ik kan jullie vertellen, het heeft nogal wat voeten in aarde gehad voor het de naam moestuin mocht hebben. Of beter gezegd een aantal jaren, maar laat ik bij het begin beginnen. Al vrij snel, we woonden hier nog niet eens, hadden we de perfecte plek bedacht voor de toekomstige moestuin. Namelijk op de plek van de paardenbak. Want al vroeg in het voorjaar is het hier aangenaam warm. Terwijl er genoeg schaduw is van de bomen, als de zomer op het heetst is. Ook handig was dat de vorige eigenaar had in de paardenbak een drainagesysteem aangebracht waardoor de grond nooit lang te nat bleef.

Flink wat voorwerk.

Als afscheiding tussen de weilanden en het grasveld, waren destijds ijzeren hekken gezet. Niet bepaald onze smaak dus deze waren, in de zomer van 2016, het eerst aan de beurt om vervangen te worden. Hier kwamen mooie schapenhekken voor in de plaats, wat meteen voor een hele andere sfeer zorgt. Ook plaatsten we hier al schuttingen, die we kregen en na het plaatsen zwart beitsten. We wisselden ze af met twee rasters, waar nu een braam en een framboos staan.

Begin 2017 begonnen we met het aanpakken van de verwilderde bossage. Eerst dunden we de haag flink uit, wat prima ging met onze heggenschaar. Naarmate de takken dikker werden moest de kettingzaag er aan te pas komen. Maar om alle wortels en stronken goed te verwijderen, kwam er april 2018 grof geschut te hulp. Met als resultaat een schoon en glad stuk grond, klaar voor de beukenhaag. Daarna was de paardenbak aan de beurt. Het witte zand was haast niet meer te zien door de moslagen en het zwarte zand. Na vakkundig afschrapen – ik moet er niet aan denken dat we dat met onze schep hadden moeten doen – zag het er weer een stuk beter uit. Klaar voor de volgende stap.

Moestuinbakken.

Het hebben van een moestuin lijkt mij al jaren hartstikke leuk. Wij, Johan en ik, zijn ook opgegroeid met ouders die moestuinen hadden en nog steeds hebben. Onbespoten groenten uit eigen tuin, niks lekkerders dan dat, hoor ik al jaren! Maar dat gekruip door het zand trok mij toch een stuk minder aan. En aangezien er meer dan genoeg ruimte in de voormalige paardenbak was/is, leek het mij super handig om te gaan moestuinieren in aardappelbakken. Wel van die grote natuurlijk én gebruikte, helemaal mooi dat we ze hier vlakbij vonden en er (eind 2018) acht konden overnemen. We vulden ze, tot iets onder de helft, op met tweedehands pallets en de bovenste latten beitste ik zwart. Staat mooi maar is ook zeker voor het behoud. Bovenop de pallets kwam gronddoek, om daarna de bakken te vullen met aarde. Waarna vorig jaar (begin 2019) het moestuinieren dan echt kon beginnen.

De bakken waren én zijn gevuld met aardbeien, rabarber, groene asperges en verschillende soorten munt (dit alles uit de tuin van mijn ouders), verder aangevuld met tomaten, bieten, wortelen, pastinaak. Dit alles vanuit zaadjes opgekweekt. Zo vulde ik ook één bak met prachtige blauwe korenbloemen. En onttrokken we de composthoop aan het oog door rasters te plaatsen en deze te laten begroeien met Oost-Indische kers in 4 verschillende kleuren.

Struiken.

Om de moestuin wat meer body te geven, maar ook om schaduw- en schuilplaatsen voor onze kippen te creëren, maakte ik een verlanglijstje met struiken en bomen. Al vrij snel, zelfs voor de moestuinbakken er stonden, plantten we twee tegenover elkaar liggende rijen met witte vlinderstruiken. Een prachtig gezicht als ze vol in bloei zijn. Met veel verschillende soorten vlinders, bijen, hommels, wespen etc die zich tegoed doen aan de nectar.

Aan weerskanten van het bankje, die sinds deze zomer in de kippenwei staat, planten we twee pluimhortensia’s. In het verlengde van de stal staan inmiddels een hele rij met seringen, in paars, lila en wit. Nu nog op heuphoogte maar de bedoeling is natuurlijk een hoge oase van kleur en geur. Ook kreeg ik dit jaar een blauwe bessen struik van mijn ouders. Hij was er niet al te best aan toe maar geplant op een fijn plekje en met wat extra aandacht, kwam het toch goed. Hij produceerde zowaar één blauwe bes, die heel brutaal voor mijn neus, door een vogel werd weggekaapt.

Bomen.

In de kippenwei kwamen twee kersenbomen met in hun midden, sinds dit voorjaar, een kweepeer. Op een mooie plek, een beetje in de luwte maar wel lekker in het zonnetje, staat onze vijg. Na de laatste vorst van dit voorjaar waren we bang dat hij het niet zou redden. Gelukkig heeft hij bewezen sterk te zijn want hij zit weer vol met blad en vijgen. Dat de moestuin een goede groeiplek is, bewijzen ook deze twee. Een walnoot, ook wel bekend als okkernoot en een hazelaar. Toen we op de boerderij kwamen te wonen, kregen we de walnoot als stek van mijn moeder. Het is de bedoeling dat hij in de fruitboomgaard komt, bij de keuken. Het schijnt dat muggen niet van de geur van een walnotenboom houden.

Als deze twee groot zijn zullen ze er, samen met onze andere bladverliezende bomen en struiken, voor zorgen dat onze bladblazer niet zonder werk komt te zitten. Snoeien van hagen, struiken en bomen én het bij elkaar blazen van de bladeren zijn klussen waar je zeker van bent dat ze ieder jaar terugkomen.

Hoe dan ook, wij (nou ja, ik) zijn nog niet klaar met het ‘inrichten’ van de moestuin. Het hoe en wat weet ik natuurlijk al lang! Nu ‘alleen’ de uitvoering nog, wat of in het najaar of volgend jaar voorjaar zal zijn. Wordt vervolgd dus!

*Dit is een gesponsord blog*